ایران قطع‌نامه‌ی 598 را برخلاف قطع‌نامه‌های قبلی شورای امنیت رد نکرد. به دلیل این‌که این قطع‌نامه حاوی نکات مثبتی بود که برخی خواسته‌های ایران در آن وجود داشت. در این قطع‌نامه هرچند هنوز کسی به عنوان متجاوز و آغازگر جنگ معرفی نشده بود، ولی بر بررسی و شناسایی آغازگر جنگ تأکید شده بود. کاربرد سلاح‌های شیمیایی و بمباران مناطق مسکونی محکوم شده بود. و نیز این قطع‌نامه نسبت به قطع‌نامه‌های قبلی از قاطعیت بیش‌تری برخوردار بود.
این قطع‌نامه در شرایطی تصویب شد که برتری ایران در طراحی عملیات‌های ابتکاری محرز شده بود و عملیات‌های بزرگ و سرنوشت‌سازی چون والفجر 8 و کربلای 5 ثابت می‌کرد که ایران مهار شدنی نیست و قادر است در شرایطی غیرقابل پیش‌بینی پیروزی‌های استراتژیک به دست آورد. هم‌چنین کشورهای حامی عراق در جنوب خلیج فارس به دلیل حضور قدرتمند سپاه در صحنه‌ی جنگ دریایی، احساس نگرانی می‌کردند. از طرفی دیگر آمریکا و شوروی که با پیروزی ایران در جنگ و وسعت گرفتن انقلاب اسلامی در منطقه به شدت نگران بودند، برای جلوگیری از پیروزی احتمالی ایران، دست به اقدامات مشترک زدند که قطع‌نامه‌ی 598 از نتایج این اقدامات بود.
به دلیل شرایط فوق، ایران بلافاصله قطع‌نامه را نپذیرفت و برای جابه‌جایی بندهای آن و اولویت دادن به بندهایی که به نوعی بیان‌گر شرایط ایران برای پذیرش صلح بودند، به رایزنی با دبیر کل سازمان ملل پرداخت که در این مورد به موفقیت‌هایی هم رسیده بود؛ اما عراق که از حمایت‌های آمریکا برخوردار بود، مانع از نتیجه‌گیری مناسب شد.