اولین بار در سال 1383 با ایشان آشنا شدم. خصوصیات منحصر به فردی داشت اگر مأموریتی به یکی از گردان ها محول می شد، حاج آقا قلی زاده بلافاصله لباس رزم می پوشید و با بچه ها اعزام می شد. به عنوان روحانی گردان می رفت؛ ولی در کار رزم، سلاح به دوش در کنار بچه ها بود و این امر باعث شده بود همه به او علاقمند شوند. با پیگیری های زیادی که انجام دادیم ایشان را از لشکر 17 علی ابن ابی طالب به یگان امنیتی امام علی (ع) منتقل کردیم و ایشان از همان لحظه به بعد برای این یگان منشأ خیر بود. در این فاصله توانست با اخلاق، روش و منش خود، بچه های یگان را جذب کند و ایده نو، فکر نو و برنامه های نویی که داشت، حتی گردان های بسیج را نیز به خودش جذب کرد و همه عاشق وی شده بودند.

   می توان گفت ورود ایشان به یگان امنیتی قم، سکوی پرتابی بود برای اوج گرفتن به سوی خدا.در قضیه اعزامشان به سوریه کسی از این موضوع اطلاع نداشت. روز آخر که قرار بود اعزام شود، بچه های یگان را در حسینیه یگان امنیتی جمع کرد و از همه آنها یکی یکی حلالیت طلبید و معلوم بود که این سفر آخر ایشان است.

   چند روز مانده به اتمام ماموریت ایشان از سوریه، به تلفن همراه این حقیر زنگ زدند. وقتی گوشی را برداشتم، دیدم حاج آقا قلی زاده است و بعد از احوالپرسی و خوش و بش، گفتم:" حاج آقا، ما دست تنها هستیم. اگر امکان دارد زودتر بیایید"

    در جواب فرمود :"تا این بچه ها اینجا حضور دارند من باید بمانم و از ماندنم پیش بچه ها لذت می برم."

  شهید قلی زاده در کسوت روحانیت که بود هفته ای یک نوبت هم، بعد از ظهرها در حرم مطهر حضرت معصومه (س) به عنوان خادم افتخاری در واحد انتظامات و ارشاد حرم با همان لباس روحانیت، علاوه بر خادمی سوالات شرعی زائرین را هم پاسخ می داد. می توان گفت یکی از توفیقاتی که منجر به شهادت ایشان شد، خدمت گزاری در حرم مطهر حضرت معصومه سلام الله علیها بود و ضمن اینکه کارش زیاد بود، خادمی خود را قطع نمی کرد و هفته ای یک بار خودش را بیمه آن حضرت می کرد.