در باغ فردوس باختران در میان قبور شهدا قدم می زدم که ناگهان به نظرم رسید که چرا پس ما شهــــــید نمی شویم و فهمیدم که علاوه بر اینکه هر شخصی شهــــید نمی شود

بلکه شهادت درجاتی هم دارد که ما قوه درک آن را نداریم.

شهــــــادت احتیاج به عشــــق دارد،

زیرا که فقط و فقط عاشقــــان درگاه او و مقربین در گاهش به انجا رسیدند.

شهــــــادت نیاز به درد و رنج دارد زیرا که تا نفهمی دردمندان چه می کشند شهــــــید نمی شوی.

شهادت تنها نصیب کسانی میشود که شبها را به شب زنده داری می گذرانند و روزها را همچون مردان خدا در درگاهش مشغول به عبادت می شوند.

آری،هر شخص لایق شهـــــــادت نیستند.

راستی ما از شهـــــــدا چه می دانیم؟

هرلحظه و هر ثانیه و هر یک دهم ثانیه که می گذرد ، می رود و دیگر برنمیگردد پس چه خوب است انسان در همان یک لحظه بسیار بسیار کوتاه هم استفاده ای برده و دنبال یافتن علمی باشد.انسان هر آن و هرلحظه ای که شروع کند دیر نشده است. ولی باید آنچنان فعالیت کند که جبران گذشته بلا استفاده را بتواند بکند. و هر موقعی که انسان به چیزی و به عملی دست یافت آن موقع باید سـجـــــده برخاک کند به معنی اینکه من هرچه علمم بیشتر شود از اوست و هرگز در مقابلش گردنکشی نخواهم کرد که اگر کسی اینچنین کند هرگز به خود مغرور نشود.البته اگر که جداً مخلصانه عمل کند و فقط و فقط همه چی را در احاطه علم  او بداند و در مقابل او آنچنان خاضع و خاشع باشد،که گویی خود را در اوپیدا و خود را در اوغــــرق کرده است که به نظر من

این هم مرحله و درجه ایی از عرفان است که خود را در او پیـــــدا و غــــرق کردن.

پس بیایید از این بودنمان بسوی شدنمان برویم و حرکتی مستمر آغاز کنیم.

  والسلام

   62/02/30   طلبه شهید احمد دادستان