حدود 5 سال در جبهه بود و چندبار هم مجروح شده بود، امّا از اینکه شهید نمی شد خیلی ناراحت بود. یک شب آمد خانه و گفت پدر جان من قول شهادت را از آیت الله دستغیب یا بهشتی گرفتم. اوّل اسفند 1363 من و مادرش عازم مکه بودیم. آمد پای ماشین و گفت پدرجان در مکه شهادت مرا از خدا بخواه. چیز دیگری از من نخواست.

**************************************

من همان دم که وضو ساختم از چشمه عشـــق  

                                                                            چهــــــار تکبیر زدم یکسره بر هر چه که هست

زمانی که پدر و مادر او عازم بیت الله الحرام بودند هر کسی متاع دنیایی را طلب می‌کرد جز او که در طلب چیزی بود که رنگ و طعم آن دنیایی نبود و جانش مترنم به این بیت بود.

سینه از آتش دل در غم جانانه بســــوخت     

                     آتشی بود درین خــــــانه که کاشانه بسوخت

او شربت شهادت را طلب می‌کرد همان شربتی که شوینده تاریکی و ظلمت بود و صبح و روشنی را برایش به ارمغان می‌آورد.

او زخم جسمش را در جبهه با داروی صبر و بردباری مداوا می کرد چرا که از رنگ و بوی ریا خوشش نمی‌آمد،

رفتار و منش او باعث عزت خانواده‌اش بود،

خمیر مایه اخلاق و رفتارش از جنس زمین نبود بلکه ملکوتی بود دستی به قلم داشت.